Unix Tips

Fonts install.

      Copy a font file in the directory /usr/local/share/fonts (for all users) or ~/.fonts (for a specific user).

      e.x: user:$ sudo cp *.otf /usr/local/share/fonts

Prompt color: root.

            # leafpad /root/.bashrc
      -): Go to line 39 and uncomment it, thus:

            force_color_prompt=yes

      -): Go to line 53 and where it has 01;32m, (for example), change it to a colour that suits you.

      As an example, for a red coloured root:# prompt, [01;31m\], you will need to change the code [01;XXm\] in 3 places within the syntax:
      PS1='${debian_chroot:+($debian_chroot)}\[\033[01;31m\]\u@\h\[\033[01;31m\]:\[\033[01;31m\]\w\[\033[00m\]\$ '
      for: root:#
      PS1='${debian_chroot:+($debian_chroot)}\[\033[01;31m\]\u\[\033[01;31m\]:\[\033[00m\]\[\033[00m\]\$ '

      -): The new look will only appear in new terminal sessions.

      -): colors:
      (the syntax is 00;XX)
      [00;30] Black
      [00;31] Red
      [00;32] Green
      [00;33] Yellow
      [00;34] Blue
      [00;35] Magenta
      [00;36] Cyan
      [00;37] White

      -): [Replace [00;XX] with [01;XX] to get a colour variation].

Prompt colour: user.

Default keyboard.

            # dpkg-reconfigure console-data
            # dpkg-reconfigure console-setup

Default lang.

            # dpkg-reconfigure locales

Keyboard conf (2).

            # aptitude install console-data console-tools debconf (kbd goes out)
            # dpkg-reconfigure console-data
            # reboot

Keyboard conf (1).

            # dpkg-reconfigure keyboard-configuration
      or:
            $ sudo dpkg-reconfigure keyboard-configuration

Localepurge.

     Localepurge: This application can help the situation, by purging not only the languages we don't want to use, but, by purging and cleaning automatically the cache after every dist-upgrade.

            $ sudo aptitude install localepurge
      or:
            # aptitude install localepurge

            $ sudo localepurge
      or:
            # localepurge

Clock.

Keymap.

            #leafpad /etc/xdg/lxsession/LXDE/autostart
      or:
             $ sudo leafpad /etc/xdg/lxsession/LXDE/autostart

      -): inside:

            @setxkbmap -option grp:switch,grp:alt_shift_toggle,grp_led:scroll fr,gr
            @gkrellm
            @~/.dropbox-dist/dropbox &

      -): logout & login

Time config.

            #dpkg-reconfigure tzdata
      or:
            $ sudo dpkg-reconfigure tzdata

      -): Language: In case of a second language, we have to configure the system, and this is how we can do it. It is not the only way, but the way i use.

            $ sudo leafpad /etc/xdg/lxsession/LXDE/autostart

      and there i put the line below, to change between two or more languages, plus the application(s) i want to start the same time:

            @setxkbmap -option grp:switch,grp:alt_shift_toggle,grp_led:scroll fr,gr

      -): logout & login.

Auto log in (2)

As a root:
            #aptitude install nodm
            #leafpad /etc/default/nodm

I search the lines:
            #NODM_ENABLED=true
            #NODM_USER=YOUR_USER_NAME

and change to:
            NODM_ENABLED=true
            NODM_USER=YOUR_USER_NAME

Auto log in (1)

As a root:
            # leafpad /etc/slim.conf

I search the lines:
            #default_user        simone
            #auto_login           no

and change to:

            default_user         YOUR_USER_NAME
            auto_login            yes

Siduction 12.2 'Riders on the Storm'

     Αυτή η διανομή χαμηλού προφίλ είχε ως αποτέλεσμα την αναθεώρηση της άποψης μου για την sid. Όσες φορές και να την δοκίμασα ποτέ ή σχεδόν ποτέ δεν κατάφερα να την κάνω να δουλέψει όπως ήθελα και πάντα κάτι έβγαινε λάθος για να μου χαλάσει τα σχέδια την τελευταία στιγμή. Με την siduction όμως δεν υπήρξε κανένα πρόβλημα. Την έχω εγκατεστημένη εδώ και ενάμισι χρόνο (από Νοέ 2011) και τα πάντα λειτουργούν άψογα θα έλεγα.

         A German low profile distro derived from sid, the unstable branch of debian. I love it !!! Always in the edge !!!

Main site: http://siduction.org/index.php?lang=en

        Recentrly i updated to the last edition of Siduction. I have to say that i use Siduction LXDE over a year now, and i never had any problems (hardware & software). This is my configuration.

Edition's name:  Siduction 12.2 'Riders on the Storm'
It exists in: KDE SC, XFCE, LXDE and Razor-qt, all in 32- and 64-bit variants. I use the LXDE to my pc.

01: Get the iso:

      Europe:
            -> http://ftp.spline.de/mirrors/siduction/iso/ridersonthestorm/
            -> ftp://ftp.spline.de/pub/siduction/iso/ridersonthestorm/
            -> http://ftp.uni-stuttgart.de/siduction/iso/ridersonthestorm/
            -> ftp://ftp.uni-stuttgart.de/siduction/iso/ridersonthestorm/

      North America:
            -> http://mirror.lug.udel.edu/pub/siduction/iso/ridersonthestorm/
            -> ftp://ftp.lug.udel.edu/pub/siduction/iso/ridersonthestorm/
            -> http://www.gtlib.gatech.edu/pub/siduction/iso/ridersonthestorm/
            -> ftp://ftp.gtlib.gatech.edu/pub/siduction/iso/ridersonthestorm/
            -> rsync://rsync.gtlib.gatech.edu/siduction/iso/

      South America:
            -> http://www.las.ic.unicamp.br/pub/siduction/iso/ridersonthestorm/
            -> ftp://www.las.ic.unicamp.br/pub/siduction/iso/ridersonthestorm/

02: Burn it with k3b, brasero or xfburn in linux, or nero in windows.

03: Installation:
      -): Siduction uses a different installer compared to other linux distributions. This is midori, (yes the internet browser). A little bit of attention here and that's it.
      -): It's a good idea to use here gparted as a partitioning tool. Note however the name of  the partitions somewhere, bacause it is difficult to find what is what later.
      -): There is a button 'refresh' somewhere. Use it.
      -): Proposition: If you are unfamiliar with this kind of installation (as i was), you can always use the virtual-box first. Very very good idea.

04: The installation is quite fast. In my case it takes about ten minutes. After rebooting into the new system, i have to do some changes to the repositories. I find them at
        /etc/apt/sources.list.d/debian.list and /etc/apt/sources.list.d/siduction.list, so that's what i do using the console:

            -> logged in as a root:
            # leafpad /etc/apt/sources.list.d/debian.list
      or:
            # nano /etc/apt/sources.list.d/debian.list

            -> logged in as a simple user:
            $ sudo leafpad /etc/apt/sources.list.d/debian.list
      or:
            $ sudo nano /etc/apt/sources.list.d/debian.list

      and change to:

            # unstable:
            deb http://ftp2.fr.debian.org/debian unstable main contrib non-free
            # deb-src http://ftp2.fr.debian.org/debian unstable main contrib non-free

            # multimedia:
            deb http://www.deb-multimedia.org sid main non-free
            # deb-src http://www.deb-multimedia.org sid main non-free

            # skype:
            deb http://download.skype.com/linux/repos/debian/ stable non-free

            # moonlight:
            deb http://debian.meebey.net/pkg-mono/ ./

            # virtualbox
            deb http://download.virtualbox.org/virtualbox/debian wheezy contrib

      -): The unstable repos (debian sid) depends always from the country we are. In my case fr is France. For USA is us, for England is en, etc.
      -): It is not the only sid repositories. Search a little for your country.
      -): The sid repos are 100% compatible with siduction.
      -): After the changes, i must run as a root:

               # apt-get update && apt-get install deb-multimedia-keyring && apt-get update

      to install the debian-multimedia-keyring.

      Also:

            -> logged in as a root:
            # leafpad /etc/apt/sources.list.d/siduction.list
      or:
            # nano /etc/apt/sources.list.d/siduction.list

            -> logged in as a simple user:
            $ sudo leafpad /etc/apt/sources.list.d/siduction.list
      or:
            $ sudo nano /etc/apt/sources.list.d/siduction.list

      and change to:

            # base:
            deb http://packages.siduction.org/base unstable main contrib non-free
            #deb-src http://packages.siduction.org/base unstable main contrib non-free

            # extra:
            deb http://packages.siduction.org/extra unstable main contrib non-free
            #deb-src http://packages.siduction.org/extra unstable main contrib non-free

            # user:
            deb http://packages.siduction.org/user unstable main contrib non-free
            #deb-src http://packages.siduction.org/user unstable main contrib non-free

            # fixes:
            deb http://packages.siduction.org/fixes unstable main contrib non-free
            #deb-src http://packages.siduction.org/fixes unstable main contrib non-free

05: Dist-upgrade: the Siduction way.

            -> logged in as root:
            # init 3

    This command stops the gui and brings up the console mode within the init 3.

            # apt-get update
            # apt-get dist-upgrade

    This will update the entire system to the latest editions of the packages we use on our system. The first time it can take some time. Relax and get some coffee. And finally:

            # apt-get clean && apt-get autoclean && apt-get autoremove && reboot
      or:
            # apt-get clean && apt-get autoclean && apt-get autoremove && exit

      -): the first command reboot the system, while the second one brings us back into the gui and init 5.

06: Out:
      Before the install of some applications, i desinstalled certain others. This is not necessary, simply is my way because i want to have only what i need and nothing more.

            -> as root always:
            # aptitude --remove purge (application)

fpm2 tuxcmd zim imagemagick xsane xsane-common ceni claws-mail elinks-lite gpodder midori putty putty-tools xdg-browser-launcher osmo brasero gnome-mplayer mc mc-data bluewater-manual-pl bluewater-manual-pt-br bluewater-manual-it bluewater-manual-en bluewater-manual-de bluewater-manual-common bluewater-manual reportbug bluetooth libbluetooth3 myspell-de-de myspell-en-gb myspell-en-us myspell-it myspell-pl myspell-pt-br moc vim vim-common vim-runtime libwebkitgtk-1.0-common xnoise xdg-utils gnome-terminal

07: In:
            # aptitude install (application)
            # aptitude install -R (application)
      -): the -R means that aptitude will install the application, but without the recommended packages.

aptitude iceweasel iceweasel-l10n-el localepurge vlc xfburn libdvdcss2 chmsee libdvdread4 myspell-el-gr libdvdnav4 sound-juicer soundconverter
streamtuner2 streamripper shotwell gkrellm bleachbit p7zip p7zip-full unrar ntp klavaro mozilla-plugin-vlc lame ffmpeg hwinfo gstreamer0.10-plugins-bad gstreamer0.10-plugins-ugly epdfview gnome-alsamixer flashplugin-nonfree icedtea-plugin zenity aspell-el gdebi links2 mpg123 skype gnome-games audacious abiword freetuxtv gtick faenza-icon-theme terminator avidemux

      -): gstreamer* -> everything which starts with gstreamer.
      -): virtualbox: i have two solutions:
      a. If i want to install the debian package i install: virtualbox-ose-qt virtualbox-source virtualbox-dkms
      b. If i want to install the oracle package i install: virtualbox-4.2 dkms
Personally i prefer the b solution.
      -): I like faenza-icon-theme.

08. conky:
            # aptitude install conky

      -): I create a hidden file into my /home which i call .conky, and inside i put the file conky1.
      -): Starting in the beginning with the system:
            $ sudo leafpad /etc/xdg/lxsession/LXDE/autostart
      -): I put inside:
            @conky -c ~/.conky/conky1

      -): My conky1 configuration:

            background no
            use_xft yes
            xftfont Sans:size=8
            xftalpha 1
            update_interval 1.0
            total_run_times 0
            own_window yes
            own_window_transparent yes
            own_window_type desktop
            own_window_hints undecorated,below,sticky,skip_taskbar,skip_pager
            double_buffer yes
            minimum_size 220 220
            maximum_width 200
            draw_shades yes
            draw_outline no
            draw_borders no
            draw_graph_borders yes
            default_color green
            default_shade_color black
            default_outline_color white
            alignment top_right
            gap_x 12
            gap_y 12
            no_buffers yes
           uppercase no
           cpu_avg_samples 2
           override_utf8_locale yes

            TEXT
            ${font sans-serif:bold:size=10}SYSTEM ${hr 1}
            ${font sans-serif:normal:size=10}$kernel
            ${font sans-serif:normal:size=10}Host:$alignr$nodename
            ${font sans-serif:normal:size=10}UpTime:$alignr$uptime

            ${font sans-serif:bold:size=10}FILE SYSTEM ${hr 1}
            ${font sans-serif:normal:size=10}/               btrfs
            ${font sans-serif:normal:size=10}/home      ext4
            ${font sans-serif:normal:size=10}/home2    ext4          

            ${font sans-serif:bold:size=10}PROCESSORS ${hr 1}
            ${font sans-serif:normal:size=10}cpu1: ${cpu cpu1}% ${cpubar cpu1}
            ${font sans-serif:normal:size=10}cpu2: ${cpu cpu2}% ${cpubar cpu2}
            ${font sans-serif:normal:size=10}cpu3: ${cpu cpu3}% ${cpubar cpu3}
            ${font sans-serif:normal:size=10}cpu4: ${cpu cpu4}% ${cpubar cpu4}

            ${font sans-serif:bold:size=10}MEMORY ${hr 1}
            ${font sans-serif:normal:size=10}ram $alignc $mem / $memmax   $alignr $memperc% $membar
            ${font sans-serif:bold:size=10}SWAP ${hr 1}
            ${font sans-serif:normal:size=10}${swap} / ${swapmax} $alignr   ${swapperc}% ${swapbar}

            ${font sans-serif:bold:size=10}HARD DISKS ${hr 1}
            ${font sans-serif:normal:size=10}/ $alignc           ${fs_used /}/${fs_size /}$alignr ${fs_used_perc /}%
            ${font sans-serif:normal:size=10}/home $alignc   ${fs_used /home}/${fs_size /home} $alignr ${fs_used_perc /home}%
            ${font sans-serif:normal:size=10}/home2 $alignc ${fs_used /home2}/${fs_size /home2} $alignr ${fs_used_perc /home2}%

            ${font sans-serif:bold:size=10}TOP 4 ${hr 1}
            ${font sans-serif:normal:size=10}${top_mem name 1}${alignr}${top mem 1} %
            ${font sans-serif:normal:size=10}${top_mem name 2}${alignr}${top mem 2} %
            ${font sans-serif:normal:size=10}${top_mem name 3}${alignr}${top mem 3} %
            ${font sans-serif:normal:size=10}${top_mem name 4}${alignr}${top mem 4} %

            ${font sans-serif:bold:size=10}DATE & TIME ${hr 1}
            ${font sans-serif:normal:size=18}${time %a %d %b %Y}
            ${font sans-serif:normal:size=33}${time %H:%M:%S}

09. dropbox: install & config.

      More infos: http://www.dropbox.com/install

      -): The Dropbox daemon works fine on all 32-bit and 64-bit Linux servers. To install, run the following command in your Linux terminal.

      -): 32-bit:
            $ cd ~ && wget -O - http://www.dropbox.com/download?plat=lnx.x86 | tar xzf -

      -): 64-bit:
            $ cd ~ && wget -O - http://www.dropbox.com/download?plat=lnx.x86_64 | tar xzf -

      -): Next, run the Dropbox daemon from the newly created .dropbox-dist folder.
            $ ~/.dropbox-dist/dropboxd

      -): Starting with the system:
            $ sudo leafpad /etc/xdg/lxsession/LXDE/autostart
      inside:
            @~/.dropbox-dist/dropboxd

10. skype: install & config.

      More infos: http://wiki.debian.org/skype

      -): From Wheezy onwards, Debian supports Multi-Arch. The Skype packages for i386 works well with Multi-Arch, you might have problems installing the 64bit deb packages
      since they depend on ia32 packages which are no longer available in testing/sid as of wheezy.

      -): First, you will have to enable Multi-Arch:
            # dpkg --add-architecture i386
            # apt-get update

      -): Then, download the i386 package as above and install:
            # wget -O skype-install.deb http://www.skype.com/go/getskype-linux-deb
            # dpkg -i skype-install.deb

            # dpkg -i skype-install.deb
      Selecting previously unselected package skype.
      (Reading database ... 87195 files and directories currently installed.)
      Unpacking skype (from skype-install.deb) ...
      dpkg: dependency problems prevent configuration of skype:
      skype depends on libasound2 (>= 1.0.16).......
      dpkg: error processing skype (--install):
      dependency problems - leaving unconfigured
      Processing triggers for desktop-file-utils ...
      Errors were encountered while processing:
      skype

      -): If you then proceed with
            # apt-get install -f

      quite a few i386 packages will be installed. It works perfectly.

      -): Sound Problem

      If you have sound problems you may be missing libpulse. You can install it with:
            # apt-get install libpulse0:i386

How to setup a Debian server in VirtualBox

      P.S: Everything i'm posting here comes from:

      http://foxfoo.com/setup-debian-server-in-virtualbox.html
      and this setup is adapted for personal use. Many thanks.

01. Install debian_cli (without gui). When “Software selection” dialog appears I select Web server, File server, Mail server, SQL server, SSH server, Standard system utilities.

02. At virtualbox when virtual machine is stopped:
      a. File -> Preferences -> Network
      b. I add to Host-only Networks the vboxnet0 (normally it comes alone once i press +).

03. During virtual machine creation, VirtualBox created a virtual network adapter using NAT. Which enables virtual machine access internet. But it bypass  host machine, so
      connection from host to virtual machine can not be established. I will use another network adapter to access virtual machine from host. When virtual machine is stopped
      i edit it’s settings not to use installation iso anymore, and i add one more network adapter, choose it’s type to “host only network” (vboxnet0). This new adapter will be used to
      comunicate with your virtual machine from your host. You can now start virtual machine again, when it starts, see if vboxnet0 adapter can be seen on host, just check
      #ifconfig (Linux) or #ipconfig (Windows) output for something similar to this:

            vboxnet0 Link encap:Ethernet HWaddr 0a:00:27:00:00:00
            inet addr:192.168.56.1 Bcast:192.168.56:.255 Mask:255.255.255.0
            inet6 addr: fe80::800:27ff:fe00:0/64 Scope:Link
            UP BROADCAST RUNNING MULTICAST MTU:1500 Metric:1
            RX packets:0 errors:0 dropped:0 overruns:0 frame:0
            TX packets:24 errors:0 dropped:0 overruns:0 carrier:0
            collisions:0 txqueuelen:1000
            RX bytes:0 (0.0 B) TX bytes:3808 (3.8 KB)

    See what inet addr is given to host’s adapter to the network in which virtual machine also is accessible. Now i edit virtual machine’s /etc/network/interfaces file, so that
    connection to host could be made through eth1 network interface. The file already contains network interfaces defined:
         
            #nano /etc/network/interfaces

            # The loopback network interface
            auto lo
            iface lo inet loopback

            # The primary network interface
            allow-hotplug eth0
            iface eth0 inet dhcp

04. So i add also interface for host only networking adapter:

            # The host network interface
            auto eth1
            iface eth1 inet static
            address 192.168.56.2
            netmask 255.255.255.0

05. Note ip is 192.168.56.2, because vboxnet0 ip is 192.168.56.1 so, both IPs are on the same network. Restart the Debian virtual machine. You can now ssh to it:

            $ ssh user_name@192.168.56.2

Ανιχνευτές.

5 Ιουνίου 2009.

    Χθες το βράδυ είδα και πάλι μετά από καιρό ανιχνευτή στο όνειρό μου. Πάει όντως πολύς καιρός από την τελευταία φορά που συνέβη, θά 'λεγα ίσως κάποιοι μήνες.
    Ήταν ένα αντικείμενο εντελώς αταίριαστο με το πλαίσιο του ονείρου και ήταν σαν να φώναζε πως δεν ανήκε εκεί. Έχουν ή μάλλον μπορούν να πάρουν οποιαδήποτε εμφάνιση, απλά ένας από τους τρόπους για να το καταλάβεις (αν τα καταφέρεις), είναι η αίσθηση που δίνουν και ο τρόπος που εμφανίζονται στο όνειρο.
    Προέρχονται από αλλού, και συνήθως σε καλούν με κάποιο τρόπο να τους ακολουθήσεις. Βέβαια, το να ακολουθήσεις έναν ανιχνευτή είναι μια άλλη ιστορία. Απαιτείται αρκετή ενέργεια και πολλές φορές αυτό δεν είναι φρόνιμο, εκτός κι αν γνωρίζεις πολύ καλά τι κάνεις.
    Βασικά, το όνομα ανιχνευτής είναι ένα όνομα που δίνουν οι άνθρωποι σε κάτι που δεν προέρχεται από τον κόσμο του ανθρώπου. Θα μπορούσα να πω πως είναι μία μορφή ενέργειας που προέρχεται από αλλού. Το αλλού εδώ σημαίνει από άλλον κόσμο, αυτό που οι άνθρωποι (λανθασμένα για εμένα) ονομάζουν άλλη διάσταση. Δεν είναι θέμα διαστάσεων, είναι θέμα οπτικής.
    Αν οι άνθρωποι έχουν επιλέξει να κλείσουν τα μάτια της καρδιάς τους και το μυαλό τους, αυτό δεν είναι πρόβλημα των άλλων, είναι πρόβλημα των ανθρώπων. Οι άλλοι, όποιοι κι αν είναι, όπου κι αν είναι, λειτουργούν διαφορετικά από εμάς, δηλαδή έχουν άλλη οπτική γωνία και αντιλαμβάνονται τα πράγματα με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο. Είμαστε εμείς που έχουμε διαλέξει αυτόν τον τρόπο θέασης, που δεν είναι ο μοναδικός ούτε κι ο καλύτερος. Και εναπόκειται πλέον σε εμάς να τους βρούμε, γιατί οι "άλλοι" είναι ήδη εδώ. Πάντα "ήταν", και πάντα θα "είναι" εδώ. Θέλουμε δεν θέλουμε, μας αρέσει δεν μας αρέσει, πάντα έτσι συνέβαινε, και καλά θα κάνουμε να το βάλουμε μια και καλή στο μυαλό μας.
    Λοιπόν, οι ανιχνευτές έρχονται συχνά, για να δουν και να παρατηρήσουν τον κόσμο μας, αλλά όχι μόνο γι' αυτό. Μπορούν να πάρουν κάποιον μαζί τους, στον δικό τους κόσμο, όπου μπορούν να τον διδάξουν πολλά πράγματα, αρκεί αυτός ο κάποιος να διαθέτει την απαραίτητη ενέργεια για να τους ακολουθήσει. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, αντιθέτως. Όμως προυποθέτει κάποια πράγματα από την πλευρά μας και αυτό δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ικανότητα αλλαγής της οπτικής γωνίας. Όσο απλό κι αν φαίνεται αυτό στα λόγια, δεν είναι καθόλου εύκολο να γίνει πραγματικότητα, ειδικά στην περίοδο που διανύουμε τώρα.
    Στην πράξη, οι αλλαγές που συμβαίνουν σ' αυτήν την περίπτωση είναι καταλυτικές,τρομακτικές,θεμελιώδεις,συνταρακτικές.
    Είναι η φύση μας, ο πραγματικός εαυτός που αναλαμβάνει τα ηνία και μας φέρνει πιο κοντά σ' αυτό που πραγματικά είμαστε.Αλλάζει μια για πάντα την κοσμοθέαση και την κοσμοθεωρία του ατόμου που είναι διατεθειμένο να υποστεί αυτήν την αλλαγή.
    Όμως ποτέ πλέον δεν θα δει τα πράγματα με τον ίδιο τρόπο όπως οι άλλοι, ποτέ πλέον δεν θα λειτουργήσει όπως οι υπόλοιποι άνθρωποι. Η φιλοσοφία του, η αντιμετώπιση των συμβάντων της ζωής, η ζωή του ολόκληρη και εν γένει ό,τι χαρακτηρίζει αυτό που ονομάζουμε άνθρωπο, ανθρωπότητα, κόσμος του ανθρώπου, θα δίνει πλέον άλλα μηνύματα σ' αυτόν.
    Τα μάτια του και η καρδιά του θα λειτουργούν διαφορετικά και η ζωή του (αν και χρειάζεται μεγάλος αγώνας γι' αυτό) θα γίνει πολύ πιο πλούσια, πολύ πιο γεμάτη.
    Κι όλα αυτά από τι; Από μια αλλαγή στην οπτική που βλέπουμε τα πράγματα και αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο γύρω μας...
    Τόσο απλό...

Υπεύθυνη δήλωση.

    Το μόνο που έχω να πω είναι: Προσοχή, πολλές φορές το περιεχόμενο είναι εθιστικό.

Προσωπικά κολλήματα.

    Θα μπορούσα να αναφέρω αρκετά αλλά προς το παρόν θα γράψω μόνο για ένα: Την πληροφορική. Σαν πιτσιρικάς, κάποτε, ήταν η μεγάλη μου αδυναμία και όνειρο ζωής. Στην πορεία τα πράγματα άλλαξαν - ίσως και από δική μου ευθύνη - και τα μονοπάτια της ζωής με οδήγησαν σε άλλους δρόμους εντελώς άσχετους με τα πρώτα μου όνειρα.         Παρ' όλα αυτά η αγάπη αυτή έμεινε και σιγόκαιε μέσα μου σαν τα κάρβουνα μιας φωτιάς που αρνούνται πεισματικά να σβήσουν και να ακολουθήσουν τον δρόμο που τους είναι προδιαγεγραμμένος από την μοίρα τους. Και να που τώρα, κάμποσα χρόνια αργότερα από εκείνη την περίοδο, αυτή η φλόγα ξαναδυνάμωσε και φούντωσε για τα καλά. Αιτία; Κάποια στιγμή όπως όλος ο κόσμος, αγόρασα ή μάλλον έστησα και εγώ έναν υπολογιστή, στο σπίτι, με την βοήθεια ενός συναδέλφου από την δουλειά. Και μάλιστα χωρίς internet. Εκεί να δεις που έγινε ο χαμός.

Χαλαρά...

  Σήμερα βρέχει και η διάθεση μου συμβαδίζει με τον καιρό. Είναι μια ανοιξιάτικη βροχή που πέφτει συνεχώς εδώ και κάποιες ώρες χωρίς σταματημό.

    Θα μπορούσα να την χαρακτηρίσω πολύ εύκολα φθινοπωρινή αλλά δεν θα το κάνω γιατί υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στις δύο. Το φθινόπωρο η βροχή χαρακτηρίζεται από μία φθίνουσα πορεία. Έχει προηγηθεί το καλοκαίρι, έχουν προηγηθεί οι καλοκαιρινές ζέστες και κάπου η βροχή ξεκουράζει. Είναι σαν να φωνάζει: Φτάνει τόσο, είναι καιρός να αλλάξουμε λίγο το περιβάλλον. Μπαίνουμε σε μία φάση όπου οι άνθρωποι κουρασμένοι μετά από τόσες ζέστες αναζητούν την αλλαγή.

    Μ' αρέσει όμως κάπου. Η μελαγχολία είναι μέρος του χαρακτήρα μου και πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να ξεφεύγει από τα συνηθισμένα μονοπάτια της σκέψης.

    Ώρες ώρες με συλλαμβάνω σε άλλους τόπους και άλλους κόσμους. Για να γίνει αυτό δεν χρειάζομαι και πολλά πράγματα.

Ο παλμός της συμφιλίωσης

   - Είσαι σίγουρος γι' αυτό που λες; ρώτησα για πολλοστή φορά τον φίλο μου, θέλοντας να επιβεβαιώσω και πάλι αυτό που σκεφτόμουν ή μάλλον υποψιαζόμουν εδώ και πολύ καιρό.

    Εγώ, ένας διανοούμενος, γνήσιο προϊόν του πολιτισμού του 20ού αιώνα, τι στο καλό γυρεύω εδώ;
    Ήταν μία σκέψη που έκανα συχνά τώρα τελευταία.
    Πολιτισμένος του 20ού αιώνα ναι, αλλά με ρίζες και καταγωγή από αυτό εδώ το χωριό - αν μπορώ να ονομάσω χωριό καμιά δεκαριά καλύβες ριχμένες ανάκατα στην ρίζα αυτών των λόφων - χαμένο μέσα στην τροπική βλάστηση.
    Για μια ακόμη φορά έριξα μια ματιά στο χωριό μου. Πνιγμένο στις μπανανιές, για να βρεις τις καλύβες έπρεπε να ξέρεις πού να κοιτάξεις.
Αλλιώς δεν θα έβλεπες τίποτα.
    - Βιάσου, το συμβούλιο σε περιμένει, να μην καθυστερούμε, μου αποκρίθηκε ο φίλος μου.
    - Άντε, κάνε γρήγορα.

    Βρέθηκα γρήγορα κοντά σε γνωστά πρόσωπα. Ο αρχηγός ήταν φίλος του πατέρα μου, και η μητέρα μου που ήταν εντάξει παρά τα 90 χρόνια της, ήταν δίπλα του.
    Η φωνή της αντήχησε αφύσικα δυνατά στα αυτιά μου.
    - Δεν σε φέραμε εδώ για διασκέδαση. Ήρθες γιατί το χωριό χρειάζεται την βοήθεια σου. Ακόμα και την δικιά σου βοήθεια. Το τελευταίο το τόνισε με έμφαση υπεραρκετή για να ακουστεί από όλους τριγύρω.
    - Ακούω, ήταν η απάντηση μου. Έριξα μια ματιά γεμάτη περιέργεια.
Από όλους αυτούς που βρισκόταν εδώ, ήμουν ο μόνος που είχα φύγει κάποτε σε απόσταση μεγαλύτερη των 20 χιλιομέτρων από το χωριό όταν ήμουν 15 χρονών. Και δεν ξαναγύρισα ποτέ πίσω.
    - Τώρα γιατί ήρθα;
 
- Μην παίρνεις τα πράγματα προσωπικά, μου μίλησε σιγανά ο Ζίμπο, ένας καλός παιδικός φίλος. Όντως χρειαζόμαστε όλο το χωριό, όλο τον κόσμο που μπορούμε να μαζέψουμε, γιατί αυτή η περίσταση το απαιτεί. Το ξέρεις καλά αυτό, αλλιώς κανένας δεν θα έκανε τον κόπο να σε ψάξει στην άλλη άκρη του κόσμου. Τα πράγματα είναι σοβαρά τώρα. Περίμενε και θα δεις.
   
  - Ο παλμός της συμφιλίωσης θα χτυπήσει σύντομα. Στο κάλεσμα του πρέπει να είμαστε όλοι παρόντες, ζωντανοί και νεκροί. Εσύ είσαι ο μόνος που έλειπες.
    - Γι' αυτό σε καλέσαμε και σε φέραμε πίσω, γιατί χωρίς εσένα - τον τελευταίο -  δεν θα έκλεινε ο κύκλος.Τώρα όμως τα πράγματα είναι όπως πρέπει και μπορούμε να αρχίσουμε τις προετοιμασίες γιατί δεν έχουμε πολύ καιρό.

    - Ο παλμός της συμφιλίωσης; η ερώτηση ήρθε αυθόρμητα στα χείλη μου.
    - Ναι, το ξέρεις. Σου μιλήσαμε πολλές φορές για αυτό όταν ήσουν μικρός, αλλά ποτέ δεν έδωσες την σημασία που έπρεπε και πάντα έλεγες πως αυτά είναι κουταμάρες. Ελπίζω να έχεις αλλάξει γνώμη τώρα. Για το καλό όλων μας.
    - Ρωτήσαμε για σένα. Μάθαμε πως παίζεις με τα σωστά πράγματα αλλά όχι με τον σωστό τρόπο. Έτσι ήσουν πάντα και βέβαια δεν περίμενα να αλλάξεις.
    - Αυτό τώρα ίσως μας φανεί χρήσιμο. Ίσως για μια φορά στην ζωή σου, θα έχεις την ευκαιρία να μας αποδείξεις πως το να φύγεις από εδώ ήταν η καλύτερη επιλογή για σένα και για το χωριό, συμπλήρωσε η μητέρα μου.

    Σίγουρα, σκέφτηκα μέσα μου. Πάνε ήδη 50 χρόνια που έφυγα, σε λίγο τα πνεύματα θα με καλέσουν κοντά τους, και αυτοί μου τσαμπουνάνε ακόμα για τον παλμό της συμφιλίωσης.
    Η μοίρα, και μόνο αυτή, τα έφερε έτσι. Έφυγα από εδώ ένας άγριος, άξεστος νεαρός με μία και μόνο επιθυμία: να γνωρίσω τον κόσμο, αλλά με τον δικό μου τρόπο. Εάν αυτό σήμαινε πως δεν θα ξαναγυρνούσα εδώ, τότε θα πλήρωνα πρόθυμα το τίμημα.
    Η επιθυμία μου ήταν πάνω από τις δυνάμεις μου.

    Η τύχη;  ίσως τό 'φερε και βρέθηκα υπό την προστασία ενός εξερευνητή. Αυτός διέκρινε κάτι μέσα μου. Κάτι από μία δύναμη ή μία επιθυμία που με ωθούσε να φύγω μακριά από την βάση μου - το χωριό μου.
    Χωρίς δισταγμό με πήρε μαζί του, με υιοθέτησε θα ήταν η καλύτερη λέξη. Αυτός ο άγριος, απολίτιστος νεαρός, αποδείχτηκε ένα σφουγγάρι χωρίς όμοιο του στον κόσμο. Ρουφούσε ό,τι έβρισκε μπροστά του. Μέσα σε μία πενταετία όχι μόνο έμαθε να γράφει και να διαβάζει,αλλά πέρασε με επιτυχία τα τεστ για τις εισαγωγικές εξετάσεις στο πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου εκπλήσσοντας τους πάντες, εκτός από τον μέντορα του, που απλά χαμογελούσε κάθε φορά που ο νεαρός προστατευόμενος του αποσπούσε το ένα βραβείο μετά το άλλο.

    Η ζωή έκανε τον κύκλο της, ο μέντοράς μου αναχώρησε για τον κόσμο των πνευμάτων εδώ και πολλά χρόνια, και εγώ, μένοντας βαθιά μέσα μου πάντα ένας άγριος και απολίτιστος νεαρός, κράτησα για το εαυτό μου την ασίγαστη επιθυμία μου για γνώση χωρίς όρια.
    Αυτό με οδήγησε τα τελευταία χρόνια να ηγούμαι ενός πρότζεκτ στο CERN, πάνω στον τομέα που πάντα με συνάρπαζε: την κβαντική φυσική και την σχέση της με τον κόσμο. Η φυσική των ποζιτρονίων και οι προεκτάσεις της στον κόσμο μας, ήταν ένα από τα αγαπημένα μου θέματα στις διαλέξεις που έδινα στους φοιτητές μου.
    Περιττό να προσθέσω πως η δίψα μου δεν έσβηνε εύκολα με όλα αυτά που είχα ήδη μάθει. Παρακινημένος από την επιθυμία μου για ακόμα βαθύτερη κατανόηση του κόσμου, ασχολήθηκα και με τις μεταφυσικές προεκτάσεις όλων αυτών. Περπάτησα και άλλες ατραπούς γνώσεων, αλλά αυτό προτιμούσα να το κρατώ αποκλειστικά για τον εαυτό μου. Δεν ήταν κάτι που η επιστημονική κοινότητα στην οποία ανήκα θα δεχόταν εύκολα -τουλάχιστον προς το παρόν - οπότε προτίμησα να μην μιλήσω σε κανέναν. Ήταν κάτι δικό μου και έτσι θα έμενε για πάντα.

    - Ο καιρός έφθασε. Η παράδοση απαιτεί σε αυτόν τον κοσμικό κύκλο να είναι το χωριό μας που θα κάνει το πρώτο κάλεσμα του παλμού,που θα εξαπλωθεί έπειτα σε όλο τον κόσμο. Δεν μπορούμε να κάμουμε πίσω.
    - Η δύναμη είναι εδώ και πρέπει να χρησιμοποιηθεί με τον σωστό τρόπο. Εμείς θα κάνουμε αυτό που πρέπει για το χωριό μας, και εσύ θα κάνεις αυτό που πρέπει για τον υπόλοιπο κόσμο. Γι' αυτό είσαι εδώ.
    - Πρέπει να ήμαστε όλοι μαζί όταν θα γίνει. Θα γίνει μόνο μία φορά και πρέπει να γίνει σωστά. Και θα γίνει.

    Ομολογώ πως η περιέργεια μου αυξήθηκε. Ο τρόπος που ο αρχηγός του χωριού μιλούσε, σε συνδυασμό με έναν φαινομενικά μπερδεμένο συνδυασμό γεγονότων που τελικά με οδήγησαν εδώ, δεν μπορούσε να δουλέψει διαφορετικά. Τώρα ήμουν εδώ. Άρα δεν θα έχανα τίποτα να δοκιμάσω και αυτόν τον παράγοντα, αυτήν την λογική. Άλλωστε, δεν είχα και ιδιαίτερο πρόβλημα για να συντονιστώ μαζί τους.Γιατί όχι; Έτσι δεν ήταν πάντα;

    Το απόγευμα μας βρήκε συγκεντρωμένους στην πλατεία. Μπήκα εύκολα στο περιβάλλον, ίσως πιο εύκολα από ότι περίμενα.
    Το πρώτο πράγμα που μου ζητήθηκε, να βγάλω τα ρούχα μου. Ντυμένος σαν Ευρωπαίος δεν κολλούσα εδώ με τίποτα. Έτσι αυτή ήταν η πρώτη κίνηση.
    Με το που έγινε αυτό, δεν υπήρχε τίποτα πλέον εξωτερικά που να με ξεχώριζε από τους υπόλοιπους. Ήμουν πάλι πίσω και αυτό δεν εξέπληττε κανέναν, ούτε εμένα τον ίδιο. Αυτό και μόνο, θα έπρεπε να με βάλει σε υποψίες, πράγμα όμως που δεν έγινε εκείνη την στιγμή,αλλά λίγο αργότερα.
     Πέρασα την πρώτη νύχτα ακολουθώντας το τυπικό του πρώτου εξαγνισμού, που ζητούσε αποχή από το φαγητό. Απαιτούσε επίσης το κάπνισμα μίας πίπας που περιείχε διάφορα συστατικά. Δεν με πείραξε καθόλου. Οι ρίζες μου ήταν εδώ, και, αν και είχα 50 χρόνια να γυρίσω, είχα απόλυτη εμπιστοσύνη στους ανθρώπους που βρισκόταν τριγύρω μου. Το ίδιο συνέβαινε και μ' αυτούς για μένα, αν και με κάποιους ενδοιασμούς στην αρχή για το αν ήμουν ακόμα ικανός.
    Γρήγορα όμως ξεπεράστηκαν και από τις δύο πλευρές.

    Την τρίτη νύχτα βρισκόμασταν ακόμα στην πλατεία όταν άρχισε να βρέχει. Ήταν αυτή η βροχή του Ισημερινού, που απλά άνοιγαν οι καταρράκτες του ουρανού και έριχνε νερό. Έτσι απλά.

    Ο Ζίμπο, που ήταν και ο μάγος της φυλής, το πήρε σαν καλό οιωνό. Συνήθως είναι την ημέρα που βρέχει, αλλά αυτή την φορά έγινε ανάποδα.

    Το πρώτο κάλεσμα το ένοιωσα ξημερώματα της πέμπτης ημέρας.
    Ήταν κάτι που ερχόταν από μέσα μου, αχνό στην αρχή και μετά πιο καθαρό, αλλά γρήγορα συνειδητοποίησα πως δεν ήταν μόνο από μένα. Ερχόταν από όλους που βρισκόταν γύρω μου και κάποια στιγμή άρχισε να έρχεται και από έξω. Από την φύση.
    Ένα απαλό βουητό που μια μεγάλωνε και μια μίκραινε περιοδικά.
    Κοίταξα τον Ζίμπο. Μου ανταπέδωσε το βλέμμα με ένα χαμόγελο σαν να έλεγε, βλέπεις;

    - Τι να δω, αναρωτήθηκα, εδώ κάτι τρέχει, αλλά προς το παρόν αισθάνομαι σαν να μου διαφεύγει κάτι, σαν να μου λείπει κάτι.

    Την έβδομη ημέρα ο αρχηγός έδωσε την εντολή και η τελετή σταμάτησε απότομα.
    - Αρκετά. Φτάνει για την ώρα.
    Κοίταξα γύρω μου αποσβολωμένος.
    - Φτάνει για την ώρα; τι σημαίνει αυτό; πως θα έχουμε και συνέχεια;

    Οι άντρες της φυλής ανασηκώθηκαν από τις θέσεις τους και άρχισαν να ασχολούνται με τις καθημερινές δουλειές σαν να μην συνέβη τίποτα.
    Ο Ζίμπο με φώναξε κοντά του θέλοντας να μου μιλήσει.

    - Κοίταξε, ουσιαστικά εδώ βρισκόμαστε μόνο τρεις. Εγώ, εσύ, και ο αρχηγός, μου είπε με διφορούμενο ύφος. Το βλέμμα του με προκαλούσε να τον ρωτήσω.
    - Ζίμπο, ξέρεις καλά πως δεν έχω αλλάξει. Μπορεί να έχουν περάσει πολλά χρόνια, αλλά η καρδιά ήταν, είναι, και θα είναι εδώ για πάντα. Αυτό είναι κάτι που δεν ξεγίνεται. Άλλα έχουν ξεγίνει, μα αυτό δεν μπορεί.
    - Γι' αυτό σε κάλεσα εδώ. Ήταν δική μου ιδέα όλο αυτό το πράγμα, και εγώ, σαν μάγος της φυλής, επέμενα πως ήταν ο καλύτερος τρόπος.
    - Ο πιο δύσκολος, αλλά και ο καλύτερος. Θα δεις. Είμαστε ακόμα στην αρχή, δεν τελειώσαμε. Στην ουσία ούτε καν αρχίσαμε καλά-καλά. Θα χρειαστείς όλες σου τις δυνάμεις εδώ. Όχι μόνο τις σωματικές, αλλά και τις άλλες, που γνωρίζω πολύ καλά πως κατέχεις, συμπλήρωσε.

    Δεν ήταν απαραίτητο να τον ρωτήσω τί εννοούσε. Λες και ήταν χθες, γνώριζα πολύ καλά πως, αν και είχα φύγει πριν καιρό, ήμουν πάντα εδώ. Μερικά πράγματα όντως δεν ξεγίνονται.

    Άλλες δύο εβδομάδες πέρασαν. Η ζωή πήρε τον συνηθισμένο της ρυθμό και εγώ δεν έχασα την ευκαιρία να ανανεώσω τις παλιές μου φιλίες και αγάπες, όσες φυσικά από αυτές ζούσαν ακόμα.

    Η πίεση μεγάλωσε. Αισθάνθηκα κάτι να πιέζει το στήθος μου με τόση δύναμη που με το ζόρι μπορούσα να ανασάνω.
    Ξαφνικά, όπως άρχισε, τελείωσε.
    Βρέθηκα σε έναν λόφο απέναντι από το χωριό. Το φως ίσα που έφτανε για να διακρίνω τριγύρω μου αλλά ήταν αρκετό. Δεν ήμουν μόνος. Παράξενες υπάρξεις με περιτριγύριζαν αφήνοντας με με μια απροσδιόριστη αίσθηση. Ο παλμός ξανάκανε την εμφάνισή του, αυτή την φορά πιο δυνατός από πριν. Η αίσθηση ήταν ανακουφιστική. Σαν να έβγαζα κάτι από πάνω μου, σαν να πετούσα από πάνω μου τα ρούχα μου, προσπαθώντας να μείνω όσο το δυνατόν πιο ελαφρύς, χωρίς βάρος. Δεν ήξερα τι έκανα, απλά ακολουθούσα την καρδιά μου.
    Το σκοτάδι πύκνωσε γρήγορα.
    Το πέρασμα από την ζώνη του λυκόφωτος στο απόλυτο σκοτάδι ήταν γρήγορο, αλλά δεν κράτησε πολύ. Την θέση του πήρε ένα χρώμα, το κόκκινο.
    Βαθύ, αναζωογονητικό, με έλουσε απαλά. Δεν φοβόμουν, αυτό ήταν σίγουρο. Αισθάνθηκα τον εαυτό μου να πάλλεται ομοιόμορφα με τις υπάρξεις που βρισκόταν κοντά μου. Μου άρεσε πολύ αυτό. Κάτι με καλούσε κοντά του και ο πειρασμός να το ακολουθήσω ήταν ακαταμάχητος.

    Γκουπ, γκουπ, γκουπ. Το χτύπημα ήταν έντονο και με αποπροσανατόλισε.
    - Ξύπνα, άκουσα την φωνή του Ζίμπο, δεν είναι ακόμα η ώρα, δεν ήρθε ακόμα.

    Πετάχτηκα πάνω ξαφνιασμένος, για να συνειδητοποιήσω ότι βρισκόμουν ξαπλωμένος στο πάτωμα, στην καλύβα του αρχηγού. Γύρω μου, γνωστά πρόσωπα με κοίταζαν με αγωνία.

    Κοίταξα γύρω μου χαμένος, με απορία. Κάποιο χέρι απλώθηκε και μου πρόσφερε μία κούπα με κάτι υγρό. Το ήπια μονορούφι χωρίς να ρωτήσω τι ήταν, χωρίς καν να σκεφτώ τι έκανα πριν.

    - Πλησιάζει, σε λίγο, ξανάκουσα την φωνή του Ζίμπο. Η μητέρα μου, μια γυναίκα με σκαμμένα χέρια από την ζωή, μου χάιδεψε το κεφάλι.
    - Το ήξερα, μουρμούρισε, δεν θα μπορούσα να κάνω λάθος για σένα.

    Αργότερα το ίδιο απόγευμα, με κάλεσαν. Ένας μικρός ήρθε τρέχοντας, για να μου ανακοινώσει πως ο αρχηγός μαζί με τον μάγο με περίμεναν στην σκηνή του αρχηγού.

    - Έλα, κάθισε. Χαίρομαι που σε βλέπω και πάλι κοντά μας γερό και δυνατό. Πραγματικά, χαίρομαι πολύ που είσαι και πάλι μαζί μας.
    Ένα χαμόγελο απλώθηκε στο πρόσωπο του και τα μάτια του πήραν και πάλι ζωή.
    - Κι εγώ επίσης, αλλά χρειάζομαι κάποιες εξηγήσεις γι αυτό που έγινε χθες, του απάντησα.
    - Δεν χρειάζεσαι τίποτα, μου απάντησε με έμφαση,αν θέλεις να μάθεις κάτι ρώτα εδώ, μου απάντησε, και χτύπησε το στήθος του στο μέρος της καρδιάς απαλά.
    Τον λόγο πήρε ο μάγος.
    - Η ώρα πλησιάζει. Τα άστρα σύντομα θα βρεθούν στην σωστή τους θέση έπειτα από πολύ καιρό, και εμείς ήμαστε έτοιμοι, το ίδιο κι εσύ. Δεν μπορώ να σου πω πολλά πράγματα προς το παρόν. Αν επιζήσουμε μετά από αυτό, θα έχουμε πολλά να πούμε. Οι ετοιμασίες έχουν φθάσει στο τέλος τους. Θα πάμε γρήγορα τώρα, μα θα ακολουθήσεις εύκολα κι εσύ. Δεν έχεις πρόβλημα σ' αυτό.

    Ακούμπησε τα χέρια του στους ώμους μου και τα πάντα έσβησαν γύρω μου.

    Το ηλιοβασίλεμα μας βρήκε να είμαστε όλοι καθισμένοι σε κύκλο. Στην μέση του κύκλου, οι σωροί των νεκρών, τακτοποιημένοι όμορφα και στην σειρά. Ο παλαιότερος νεκρός βαλμένος στην μέση και τριγύρω, σε σπείρα, οι υπόλοιποι, από τον παλαιότερο προς τον νεώτερο στο τέλος. Ακολουθούσαν οι ζωντανοί, από τον πιο γέρο στην αρχή, έως τον νεώτερο στο τέλος. Εγώ, βρισκόμουν κάπου στην μέση αυτής της γραμμής αρκετά κοντά στον αρχηγό.
    Ο μάγος ήταν έξω από τον κύκλο. Υπήρχε ένα κενό τριών γραμμών και ακολουθούσαν οι γυναίκες ανακατωμένα αυτή την φορά.
   
    Χωρίς να πει τίποτα, ο μάγος έκανε τον κύκλο και μας κοίταξε όλους έναν έναν με την σειρά. Έπειτα άρχισε να μιλάει. Οι νεκροί είχαν την τιμητική τους. Σε καθέναν από αυτούς, ο μάγος σταματούσε και έκανε μία ανασκόπηση της ζωής του. Ποιος ήταν, πότε πέρασε την δοκιμασία του ανδρισμού, τις πράξεις ανδρείας προς το χωριό και τους κατοίκους του, τις γυναίκες που αγάπησε και τα παιδιά που άφησε πίσω του φεύγοντας.
    Ήταν μια μακρυά διαδικασία, αλλά εδώ, δεν μετρούσε πλέον ο χρόνος όπως τον γνωρίζουμε. Υπήρχε χρόνος για όλους αυτούς, που κάποτε αποτελούσαν τα μέλη της μικρής κοινωνίας.
    Το κάλεσμα έπρεπε να γίνει. Αυτό το καταλάβαινα πολύ καλά. Κάποτε στο μέλλον, και εγώ θα απαντούσα ίσως στο ίδιο κάλεσμα με τον ίδιο τρόπο.
    Το κάλεσμα των νεκρών τελείωσε και έπειτα συνεχίστηκε με τους ζωντανούς με τον ίδιο τρόπο. Η κάθε γενιά που αποτελούσε μέρος της μικρής κοινωνίας καλέστηκε τελετουργικά. Αναφέρθηκαν όλα όσα έπρεπε να ειπωθούν.
    Άκουσα τα πάντα για την ζωή του καθενός όπως και για την δική μου. Σαν να μην έλειψα ποτέ, η ζωή μου ειπώθηκε και αναλύθηκε ολόκληρη. Πότε γεννήθηκα, πότε πέρασα την δοκιμασία, τι έκανα στο χωριό, τι έκανα μετά που έφυγα από το χωριό.
    Χωρίς ιδιαίτερη έκπληξη, άκουσα τον μάγο να εξιστορεί τα γεγονότα της ζωής μου όπως ακριβώς την έζησα, όπως σε ένα βιβλίο. Τα καλά και τα κακά, τα άσχημα και τα όμορφα, οι χαρές και οι λύπες ήταν όλες εδώ. Δεν έφυγα ποτέ από εδώ. Ήμουν πάντα παρών στο χωριό. Όλοι το γνώριζαν αυτό.

    Τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα καλέστηκαν. Τα πνεύματα του χωριού καλέστηκαν. Οι φίλοι και οι εχθροί, ζωντανοί και νεκροί, καλέστηκαν. Τα πνεύματα του δάσους καλέστηκαν. Το πνεύμα του ανθρώπου, το πνεύμα του ζώου, το πνεύμα του φυτού,το πνεύμα του εντόμου,του ποταμού, της λίμνης, του αέρα, του νερού. Η ίδια η φύση καλέστηκε στο σύνολο της σαν τελική πράξη συμφιλίωσης από όλους.
    Όλοι έπρεπε να είναι παρών εδώ σήμερα. Όλοι και όλα έπρεπε να αποδεχτούν το κάλεσμα και να βοηθήσουν. Έτσι έπρεπε να γίνει. Έτσι ήταν το σωστό.
   
    Ξημέρωσε.
    Κανείς δεν κινήθηκε.
    Τίποτα δεν μετακινήθηκε από την θέση του.
    Ησυχία απόλυτη επικρατούσε παντού.

    Ο μάγος τελείωσε το κάλεσμά του. Εστίασε το βλέμμα του στο κέντρο του σωρού των νεκρών και έμεινε ήρεμος χωρίς να κάνει τίποτα άλλο.
    Είχε κάνει αυτό που έπρεπε και τώρα πλέον αποσυρόταν. Άλλες δυνάμεις που είχαν αποδεχτεί το κάλεσμα ήταν πλέον εδώ, μαζί μας. Αυτές θα συνέχιζαν.

    Ξημέρωσε.
    Κανείς δεν κινήθηκε.
    Ούτε το φως.

    Ο μάγος κατέβασε τα χέρια του, και έκανε τρεις φορές τον κύκλο αμίλητος και σοβαρός. Έπειτα, τα σταύρωσε στο στήθος του και κάθισε μαζί μας δίπλα στους άλλους.

    Το λυκόφως απλώθηκε απαλά ανάμεσά μας. Ήρθε από έξω και μας περιτριγύρισε όλους, καλύπτοντας τα σώματα μας και τα πρόσωπα.

    Μία ομίχλη μας κάλυψε. Όχι ακριβώς.

    Ο γηραιότερος, κοίταξε προς το μέρος των νεκρών. Έπειτα, έδειξε την σωρό του πρώτου και αρχαιότερου νεκρού που άρχισε να αχνοφέγγει. Το κρανίο του άρχισε να πάλλεται με ένα απόκοσμο φως και οι κόγχες των ματιών του, άδειες μέχρι εκείνη την στιγμή, άρχισαν να γεμίζουν από ενέργεια. Τα μάτια του, που φάνταζαν άδεια μέσα στο κενό κρανίο του, άρχισαν να δείχνουν σημάδια ζωής. Μιας ζωής που είχε φύγει από μέσα τους πριν από αμέτρητες εποχές και που τώρα ξαναγύριζε, καλεσμένη από δυνάμεις ανώτερες. Ήταν ο τρόπος του, να δείξει ότι είναι εδώ κι αυτός παρών όπως  όλοι οι άλλοι.
    Σαν να περίμεναν μέχρι τότε, τα κρανία ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα. Μετά την πρώτη σωρό, οι υπόλοιπες σωροί άρχισαν κι αυτές να πάλλονται ρυθμικά.
   
    Σύντομα ένοιωσα μια αλλαγή στην ατμόσφαιρα. Ξεκίνησε από κάτι απροσδιόριστο, που πήρε όμως γρήγορα μορφή.
    Το φως δεν δυνάμωσε, αλλά ούτε χαμήλωσε. Μείναμε όλοι περιτριγυρισμένοι από μία ομίχλη που φαινόταν να στέκεται ακίνητη.
   
    Ένοιωσα την παρουσία δυνάμεων. Η είσοδος στο όνειρο έγινε τόσο ήρεμα, που δεν κατάλαβα τίποτα. Την μια στιγμή ήμουν εκεί,και την άλλη όχι.

    Βρέθηκα απέναντι από το χωριό. Οι λόφοι που ήταν τριγύρω πήραν μία σκούρα απόχρωση και μετά μαύρισαν, πριν χαθούν εντελώς από το οπτικό μου πεδίο.
    Σαν να ήμουν ένας απλός θεατής, είδα τα χρώματα να αλλάζουν και ο κόσμος μου, αυτός που μέσα του ζούσα και λειτουργούσα, να συρρικνώνεται. Υπήρχε ένταση στην ατμόσφαιρα, πολλή ένταση.
    Ένοιωσα να περιβάλλομαι από κενό. Δεν υπήρχε τίποτα τριγύρω μου, κάποιο σημείο αναφοράς. Ήμουν μόνος μου, κάπου, χωρίς να γνωρίζω το πού βρισκόμουν, αλλά δεν με ένοιαζε και πολύ. Μου ήταν αρκετό που απλά υπήρχα.
    Έκλεισα τα μάτια μου, τα ξανάνοιξα, για να διαπιστώσω πως δεν υπήρχε καμία διαφορά σ' αυτό που είχα μπροστά μου.

    Η ουσία της ύπαρξης μου εμφανίστηκε. Η ζωή μου παρέλασε μπρος στα μάτια της ψυχής μου για να την ξαναζήσω για ακόμα μια φορά. Η στιγμή της γέννησης μου, και ό,τι άλλο πέρασα σ' όλη την ζωή μου, επανεμφανίστηκε και πάλι. Μία ατέλειωτη παρέλαση, στην οποία ήμουν απλός θεατής, ξεκίνησε.
    Ή ένταση δυνάμωσε και δεν ήταν πια παρέλαση. Ήμουν εγώ, εκεί, αλλού, παντού. Βρισκόμουν παντού και πουθενά. Μέσα σε όλα και σε τίποτα. Κενός την μια στιγμή, και γεμάτος από ενέργεια την επόμενη.
    Οι αντιθέσεις πολλαπλασιάστηκαν και μαζί τους η ένταση αυξήθηκε κατακόρυφα. Ένοιωσα να συνθλίβομαι από κάτι, από δυνάμεις που βρισκόταν έξω από εμένα, που δεν μπορούσα να τις ελέγξω, αλλά ούτε και να τις κατανοήσω.

    Με έναν στεναγμό ανακούφισης άφησα τον έλεγχο να ξεφύγει από τα χέρια μου και αφέθηκα παθητικά στην μοίρα μου. Έκανα στην άκρη και το άφησα να με καταλάβει ολοκληρωτικά χωρίς να κάνω απολύτως καμία προσπάθεια ελέγχου.
    Ούτως ή  άλλως δεν μπορούσα.

    Η πίεση ήταν αφόρητη. Δυνάμωνε συνέχεια. Απλά υπήρχα, απλά ήμουν εκεί. Ένοιωθα ότι αυτό έφτανε, ήταν αρκετό, δεν χρειαζόμουν τίποτε άλλο πέρα από το να είμαι απλά εκεί.

    Η πίεση έφτασε στο απόγειό της. Μαζεύτηκα και μίκρυνα ως το άπειρο, κι όμως ήμουν εκεί, ήμουν πάντα εκεί και θα ήμουν για πάντα.

    Με μία σιωπηλή έκρηξη, διαλύθηκα. Ένα φωτεινό καλειδοσκόπιο έκανε την εμφάνιση του. Τα χρώματα του ζωηρά και φίνα, άπειρα και ζωηρά, έδειξαν την ζωή μου. Κάθε χρώμα αντιπροσώπευε κάτι δικό μου.
    Κάτι από εμένα, έτσι όπως πραγματικά ήταν και όχι έτσι όπως εγώ τα έβλεπα. Εδώ δεν υπήρχε θέση για το εγώ, αλλά ούτε και για το εμείς. Ακόμα κι αυτό ήταν μια πλευρά του εμείς.

    Είμαστε αδύναμα όντα. Είμαστε απλά κάτι, που εμφανίστηκε από κάπου, για κάποιον λόγο. Πολλές φορές νομίζουμε πως συμβαίνει κάτι με εμάς, και ο εγωισμός μας μας κάνει να παίζουμε τον θεό, δυστυχώς ή ευτυχώς όμως, απέχουμε πολύ από αυτό. Οι δυνατότητες υπάρχουν, είναι εκεί και μας περιμένουν, αλλά πρέπει να γίνουν πρώτα κάποια άλλα πράγματα. Και αυτά που πρέπει να γίνουν αφορούν εμάς αποκλειστικά. Πρέπει να αλλάξουμε, χρειάζεται και είναι ζωτικό για το είδος μας να αλλάξει οπτική γωνία. Με τον συνδυασμό κατανόησης και πράξης να βγάλει τον εαυτό του από το κέντρο του κόσμου.
    Ποτέ δεν ήταν το κέντρο, άσχετα το τι νόμιζε ή νομίζει.
    Ποτέ.

    Πρέπει να δεχτεί αυτό που είναι χωρίς να κρίνει. Χωρίς να παρεμβάλει οποιοδήποτε φίλτρο ανάμεσα σ' αυτόν και σ' αυτό που απλά είναι.
    Αυτό το απλό γεγονός έχει ανυπολόγιστη σημασία για τον άνθρωπο, και, μιας και τα πάντα είναι αλυσίδα, και τα πάντα είναι αλληλένδετα, η σημασία του επεκτείνεται πέρα από αυτόν και την κατανόηση του. Σ' αυτή την περίπτωση όμως είναι το δικό του μικρό κομματάκι, η δικιά του μικρή συνεισφορά στο οικοδόμημα που λέγεται ζωή, κατανόηση, συνείδηση.

    Αισθάνθηκα να φτάνω στα όρια της ύπαρξης μου. Η έκρηξη που με  κομμάτιασε, αυτή η ίδια έκρηξη ήταν που τώρα λειτούργησε αντίστροφα. Αντί να με κομματιάσει, αντί να με εξαφανίσει και να χαθώ, άρχισα σιγά σιγά να ξαναποκτώ συνείδηση.

    Βρέθηκα πάλι στο χωριό μου, στην θέση μου. Μιά σπίθα ανάμεσα σε σπίθες, μια μικρή φλόγα ανάμεσα σε άλλες μικρές φλόγες.
    Άρχισα να ανυψώνομαι και την ίδια στιγμή και οι άλλες μικρές φλόγες ανυψώθηκαν μαζί μου. Η απόσταση από το έδαφος άρχισε να μεγαλώνει. Μαζί μου, δίπλα μου, έβλεπα άπειρες μικρές φλόγες να ανυψώνονται και αυτές. Η ταχύτητα μεγάλωσε. Βρέθηκα πάνω από το δάσος , έπειτα πάνω από την ήπειρο. Σε μια στιγμή, έβλεπα όλον τον πλανήτη σαν μια μικρή φλόγα κι αυτόν. Πέρα από αυτό, βρέθηκα πέρα από τα όρια αυτού που ο άνθρωπος ονομάζει ηλιακό σύστημα. Και μετά ακόμη παραπέρα.
    Έβλεπα παντού μικρές φλόγες. Εγώ ήμουν μια μικρή φλόγα, το χωριό μου ήταν μια μικρή φλόγα, η ήπειρος ήταν μια μικρή φλόγα,ο πλανήτης ήταν μια μικρή φλόγα, το ηλιακό σύστημα ήταν μια μικρή φλόγα, ο γαλαξίας μου ήταν μια μικρή φλόγα, τα σμήνη γαλαξιών ήταν μια μικρή φλόγα, το ίδιο το σύμπαν μου ήταν μια μικρή φλόγα. Βρισκόμουν παντού και πουθενά. Σε όλα και σε τίποτα.
    Στο μαύρο και στο άσπρο, στην μέρα και στην νύχτα. Καιγόμουν από μια φωτιά που ονομαζόταν συνείδηση, ζωή. Τα πάντα είχαν ζωή, το καθένα με τον δικό του τρόπο, συνεισφέροντας το καθένα με τον δικό του τρόπο στην παγκόσμια συνείδηση. Και κάπου εκεί βρισκόταν και ο άνθρωπος. Κι αυτός, όπως όλες οι άλλες υπάρξεις, έπρεπε να συνεισφέρει το δικό του λιθαράκι στην οικοδομή. Τίποτα παραπάνω, αλλά και τίποτα παρακάτω. Τόσο απλό αλλά και τόσο ασύλληπτα πολύπλοκο, ήταν μόνο η οπτική γωνία που άλλαζε.

    Αυτή η φλόγα μετατράπηκε σε ζεστασιά. Μια ζεστασιά στην καρδιά και μία κατανόηση του ρόλου μας σαν άνθρωποι, σαν μονάδες, αλλά και σαν έμβιο είδος απέναντι στις άλλες μορφές ζωής και ύπαρξης, με τις οποίες μοιραζόμαστε αυτόν τον πλανήτη αλλά και αυτό το σύμπαν.

    Η φλόγα έγινε φωτιά που δυνάμωσε και ενώθηκε μαζί με όλες τις άλλες φωτιές που υπήρχαν παντού γύρω μου. Και αυτή η φωτιά έκαψε και τα τελευταία απομεινάρια από την μορφή μου, ό,τι είχε απομείνει από την ανθρώπινη υπόστασή μου, μετατρέποντας με σε καθαρή συνείδηση και μόνο.

    Το δίλημμα ήταν απλό. Πιο απλό δεν γινόταν. Είχα μόνο δύο επιλογές, και τίποτε άλλο.

    Ή θα κατανοούσα την θέση μου στην αλυσίδα της ζωής και θα φερόμουν ανάλογα ή στην άλλη περίπτωση, αυτό το ρεύμα θα με παρέσυρε μακρυά και πέρα από εδώ που βρισκόμουν αυτή την στιγμή, πράγμα που στην πράξη σήμαινε θα έπαυα να έχω πλέον λόγο ύπαρξης στην όλη ιστορία. Για πάντα.
    Θα μπορούσα να δεχτώ κάτι τέτοιο;
   
    Ήμουν άνθρωπος, ναι.
    Ήμουν όμως και μέρος της ύπαρξης.

    Ήμουν μέλος της ανθρώπινης ράτσας, ναι.
    Ήμουν όμως και μέλος του πλανήτη.

    Έπινα νερό από την πηγή, ναι.
    Και άλλες υπάρξεις όμως, είχαν κι αυτές το ίδιο δικαίωμα όπως κι εγώ, να πιουν κι αυτές νερό από την ίδια πηγή.

    Κι αυτό έπρεπε να το δεχτώ και να κάνω χώρο και για τους άλλους, γιατί όχι;
   
    Έπρεπε να πάρω μία απόφαση εδώ και τώρα. Όχι αύριο, ούτε σε λίγο, αλλά τώρα.

    Βρέθηκα εγώ, ο μονίμως σκεπτικιστής, ο άπιστος Θωμάς, ο άνθρωπος που μόνιμα αμφισβητούσε τα πάντα, ο άνθρωπος που δεν χαριζόταν σε κανέναν και σε τίποτα, να πρέπει να αποφασίσω. Εγώ. Τώρα. Χωρίς κανένα περιθώριο χρόνου. Βρέθηκα κυριολεκτικά με την πλάτη στον τοίχο να παλεύω για την σωματική και ψυχική μου επιβίωση.

    Μια σιδερένια τανάλια άδραξε την ψυχή μου. Το είναι μου ταλαντεύτηκε επικίνδυνα κοντά στο χείλος της αβύσσου. Τόλμησα να ρίξω μια ματιά. Τόλμησα να κοιτάξω προς τα κάτω, ίσως λόγω της έμφυτης περιέργειας που πάντα είχα. Η λογική μου, που για αυτήν ήμουν τόσο υπερήφανος τεντώθηκε στα όρια της και έσπασε.
    Αυτό που αντίκρισα δεν είχε να κάνει με την λογική. Ήταν ά-λογο. Δεν μπορούσε να αναλυθεί, να μετρηθεί, να ζυγιστεί, να κοπεί και να μπει σε καλούπι. Δεν μπορούσε να χωρέσει σε κανένα γνωστό πλαίσιο αναφοράς, σε κάτι που θα μπορούσα να κατανοήσω με οποιονδήποτε τρόπο.
    Μπροστά του ήμουν ένα τίποτα, ούτε καν ένας κόκκος σκόνης, τίποτα που να όρθωνε το ανάστημά του για να μπορέσει να αντιπαρατεθεί απέναντι στην γνήσια ισχύ που ανέδιδε από μέσα του.

    Μία απογευματινή αύρα, ένα δροσερό αεράκι φύσηξε στο πρόσωπο μου. Η αύρα απέκτησε ποιότητα. Συνέχισε να έρχεται προς το μέρος μου σταθερά.

    Το δίλημμα ήταν απλό, αλλά και η απάντηση στο δίλημμα ήταν απλή, όπως και η φύση του διλήμματος.

    Τι θα μπορούσα να κάνω;
    Τίποτα. Εκτός...
    Εκτός... Τι;

    Βρισκόμουν εμπρός σε μία ερώτηση, από την οποία έπρεπε να διαλέξω ή το ένα ή το άλλο, αλλά εγώ είχα μόνο μία απάντηση. Και η απάντηση ήταν τόσο, μα τόσο απλή...

    Κάθε φορά που είχα ένα πρόβλημα, κάτι που με απασχολούσε και χρειαζόμουν μία απάντηση πραγματικά σοβαρή για κάποιο πρόβλημα που με αφορούσε, πάντα, μα πάντα, έκανα το ίδιο πράγμα:
    Γυρνούσα και έριχνα μια ματιά μέσα μου και ακολούθως έκανα την κίνησή μου: Ρωτούσα την καρδιά μου, και στην συνέχεια ακολουθούσα τα προστάγματά της.

    Αυτό λοιπόν έκανα και τώρα. Ρώτησα την καρδιά μου. Δεν ήταν μία συνομιλία με λέξεις, αλλά περισσότερο ένα αφούγκρασμα, μία στροφή προς τα εσώτερα βάθη της ψυχής μου, μία προσπάθεια να ακούσω από, αλλά και να έρθω σε επαφή με, την πηγή. Την πηγή του είναι μου, από όπου προέρχομαι σαν οντότητα, εγώ σαν άτομο, αλλά και οι άνθρωποι σαν σύνολο.
    Μία στροφή προς τον ενδότερο εαυτό, εκεί, όπου όλοι οι άνθρωποι, συνειδητά ή όχι, γυρίζουν πάντα και ακούν. Ακούν την σιγανή φωνή που βγαίνει από εκεί, σιγανή αλλά καθαρή, ήρεμη αλλά πάντα στο επίκεντρο της ζωής, για έναν απλό λόγο: αυτή είναι η ζωή.
    Ένοιωσα περισσότερο παρά άκουσα. Αισθάνθηκα παρά σκέφτηκα. Εκεί, η λογική, με τον τρόπο που την αντιλαμβάνονται οι περισσότεροι άνθρωποι, δεν έχει θέση. Σ' αυτό το επίπεδο υπάρχουν άλλες δυνάμεις που αναλαμβάνουν τον έλεγχο. Είναι πάντα εκεί, αλλά ο άνθρωπος δεν καταφέρνει πάντα να έρθει σε επαφή μαζί τους. Κι όμως, η ουσία αλλά και η ίδια του η ύπαρξη πηγάζει από εκεί. Οφείλει λοιπόν να κρατήσει την επαφή με κάθε κόστος.
    Με ανακούφιση άνοιξα τον εαυτό μου, τα εσώτερα βάθη του είναι μου σ' αυτές τις δυνάμεις. Απλά άνοιξα την πόρτα, έμεινα στην άκρη, και άφησα να περάσουν από μέσα μου. Μία φωτιά χωρίς φλόγα με κυρίεψε. Μία θερμότητα που κατέκαψε τον μικρό μου εαυτό, χωρίς να αφήσει τίποτα όρθιο στο πέρασμα της.
Πέρασε και έφυγε, αλλά εγώ ήμουν ακόμη εκεί, όρθιος, ακέραιος, τρέμοντας από την εμπειρία.
    Δεν χρειαζόταν να ρωτήσω. Δεν ήταν καθόλου απαραίτητο να γίνει μ' αυτόν τον τρόπο. Η απάντηση ήταν πάντα εκεί και ήταν πολύ απλή:

    - Πρέπει να ακολουθήσεις το μονοπάτι που έχει καρδιά μέσα του. Μόνο αυτό, τα υπόλοιπα θα έρθουν μόνα τους. 
    - Αυτό που θα δώσεις, θα πάρεις. Πρέπει να δεχτείς για να σε δεχτούν.

    Και το δέχτηκα. Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Για μένα ήταν ο μοναδικός τρόπος για να ενεργήσω.

    Άλλαξα οπτική γωνία.
    Ήρθα αντιμέτωπος με τον εαυτό μου. Ο φόβος ήταν πάντα εκεί. Αυτός ο φόβος του θανάτου, ο φόβος πως θα χάσω την ατομικότητα μου, πως θα παρασυρθώ κάπου όπου δεν θα γνωρίζω τίποτα, πως δεν θα υπάρχω καν.
    Ήταν αυτός ο φόβος, που υποσυνείδητα με έσπρωξε να φύγω από το χωριό μου. Αυτός, που πάντα παρών μέσα μου, αν και σε ένα πολύ βαθύτερο επίπεδο, πολύ πέρα από το συνειδητό, με έσπρωχνε πάντα μπροστά. Μπροστά, προσπαθώντας πάντα να βρει απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα που ανέκαθεν με βασάνιζαν, σε όλα τα ερωτήματα που πιεστικά ζητούσαν την ολοκλήρωση τους χωρίς να καταφέρουν να βρουν τίποτε.
    Έως τώρα. Γιατί τώρα τα πράγματα ήταν αλλιώς.  
    Τώρα υπήρχε μία απάντηση. Αυτό που ζητούσα σε όλη την ζωή μου, ήταν μπροστά μου. Από εμένα δεν απαιτούσε τίποτα. Τίποτα που να έχει πραγματική σημασία, που να μετράει.
    Ήταν εκεί.
    Και εγώ επίσης.
    Και τώρα, που ο κύκλος έκλεισε, ήμουν αποφασισμένος. Θα έπαιρνα αυτό που ήθελα, αυτό που πάλευα ολόκληρη την ζωή μου. Αλλιώς η ύπαρξη μου δεν είχε πλέον νόημα. Θα έπρεπε να φύγω, εδώ και τώρα.
    Ούτε αυτό όμως μπορούσα να το κάνω. Με τίποτα. Ποτέ δεν θα δείλιαζα και θα οπισθοχωρούσα τώρα, που έφτασα επιτέλους στο τέρμα. Ποτέ. Ποτέ.
    Ολόκληρη η ζωή μου παρέλασε μπροστά μου. Και κατάλαβα επιτέλους, βαθιά μέσα μου, πως δεν ήμουν εγώ που λειτουργούσα έτσι. Απλά, κάποια στιγμή, ίσως χωρίς να το καταλάβω, στο παρελθόν, παρέδωσα την εξουσία.
    Παρέδωσα την δύναμη μου, την δυνατότητα να κάνω επιλογές και να αποφασίζω. Και κάτι χειρότερο επίσης, να αναλαμβάνω την ευθύνη των
πράξεων μου.
    Και την παρέδωσα στον χειρότερο εχθρό μου, που ήταν ο φόβος. Ήταν αυτός που τώρα, μπροστά μου, έτρεμε στην ιδέα αυτή. Όχι εγώ. Ένοιωσα πως αυτή ήταν η σωστή απόφαση και ήταν πλέον στο χέρι μου να αποφασίσω. Όχι για τον φόβο μου, αλλά για εμένα, και μόνο εμένα.
    Έκανα αυτό που έπρεπε γιατί δεν γινόταν αλλιώς και το έκανα εγώ και με πλήρη επίγνωση της πράξης μου.

    Άλλαξα οπτική γωνία.
    Ο φόβος έσβησε, εξαφανίστηκε με μιας, έφυγε μακριά μου, σαν να μην υπήρξε ποτέ.
    Ο κύκλος έκλεισε. Το κάθε αντικείμενο μπήκε στην θέση του.
    Η λογική υποχώρησε κλαψουρίζοντας και μπήκε υπάκουα στο κλουβί της.
    Οι δυνάμεις που μου ανήκαν, ξαναγύρισαν πίσω. Ένοιωσα να υψώνομαι πέρα και πάνω από το χωριό. Βρέθηκα ψηλά, πολύ ψηλά, κοιτάζοντας από μία μοναδική θέση τον πλανήτη από τον οποίο καταγόμουν. Και αισθάνθηκα με απέραντη χαρά να παίρνω επιτέλους την θέση μου ανάμεσα στα άστρα, εκεί όπου ανέκαθεν ανήκα.
    Κοίταξα τον πλανήτη. Έπειτα κοίταξα τον ήλιο, την σελήνη, τους υπόλοιπους πλανήτες του ηλιακού μου συστήματος, το υπόλοιπο σύμπαν που περιέβαλε τον πλανήτη μου από παντού,
    Στα μάτια μου φαινόταν όλα ξεχωριστά, λάμποντας το καθένα μέσα στην μοναδικότητα του.
    Έκλεισα τα μάτια μου.
    Στα μάτια της ψυχής μου φάνηκαν μοναδικά για μια στιγμή, πριν να ενωθούν σε ένα σύνολο, έναν μοναδικό οργανισμό, όπου το καθένα ήταν αυτό που ήταν, αλλά ταυτόχρονα αποτελούσε και μέρος ενός μεγαλύτερου συνόλου που περιελάμβανε τα πάντα.

    Χαμογέλασα.
    Επιτέλους.

    Άλλαξα οπτική γωνία.
    Άλλαξα την λογική με την οποία αντιμετώπιζα τις άλλες μορφές ζωής.
    Τις δέχτηκα στο σύμπαν του ανθρώπου, σαν αντιπρόσωπος αυτού του είδους, και την ίδια στιγμή - αυτό κι αν ήταν μαγεία - με δέχτηκαν κι αυτές στο δικό τους.

    Σαν ένα μαγικό κλειδί που ανοίγει όλες τις πόρτες, σε όλα τα επίπεδα, αυτή μου η απόφαση υπήρξε ο καταλύτης για την αλλαγή που πραγματοποιήθηκε παντού.

    Οι φλόγες έσβησαν για να αντικατασταθούν από την ηρεμία μετά την καταιγίδα.

    Η μετάβαση αντίθετα υπήρξε απότομη.